Lýðræðið er dautt

"God forbid we should ever be twenty years without such a rebellion.
The people cannot be all, and always, well informed. The part which is
wrong will be discontented, in proportion to the importance of the facts
they misconceive. If they remain quiet under such misconceptions,
it is lethargy, the forerunner of death to the public liberty. ...
And what country can preserve its liberties, if it's rulers are not
warned from time to time, that this people preserve the spirit of
resistance? Let them take arms. The remedy is to set them right as
to the facts, pardon and pacify them. What signify a few lives lost
in a century or two? The tree of liberty must be refreshed from
time to time, with the blood of patriots and tyrants.
It is its natural manure."

-Thomas Jefferson

 

 

 

"People crushed by law have no hope but from power.
If laws are their enemies, they will be enemies to laws;
and those who have much to hope and nothing to lose
will always be dangerous..."

-Edmund Burke

 

 

"The highest manifestation of life consists in this: that a being governs its own actions. A thing which is always subject to the direction of another is somewhat of a dead thing."

-Heilagur Tómas Aquinas

 

 

"Authority intoxicates,

And makes mere sots of magistrates;

The fumes of it invade the brain,

And make men giddy, proud and vain."

-Samuel Butler

 

 

 

 Undermine their pompous authority, reject their moral standards, make anarchy and disorder your trademarks. Cause as much chaos and disruption as possible but don't let them take you ALIVE.

 

-Sid Vicious
----

 

Gerum uppreisn! Ráðumst inn í Stjórnarráðið, á Alþingi og í Seðlabankann og hrekjum stjórnina frá völdum! Tökum þau í okkar hendur og kremjum þessa valdadrukknu kúgara! Hér þýðir ekki að segja að við höfum það svo gott, að allt sé svo frábært, því það er það ekki. Hér situr ríkisstjórn sem hefur ekki umboð meirihluta þjóðarinnar! Hér sitja þingmenn sem fjórðungur kjósenda flokksins strikaði yfir. Sjálfstæðismenn þrjóskast við, halda í maddömuna og hlusta ekki á vilja þjóðarinnar! Viljið þið fjögur ár til viðbótar af biðlistum, stóriðju, lögum sem stangast á við alþjóðasáttmála (svo ekki sé minnst á almenna skynsemi), ríkisrekinni hjátrú, heimilisleysi, fátækt og kúgun!? Ef þið viljið alvöru breytingar, grípið þá til vopna! Anarkismi er eina svarið, lýðræðið virkar ekki!

Ef stjórnin heldur...

...þá flyt ég úr landi eða skýt einhvern. Gumma Steingríms á þing núna! Okkur vantar fleiri róttæklinga á þing!

Hver treystir löggunni?

Margir þekkja ljótar sögur af lögreglunni. Ég er engin undantekning, en þar til um síðustu helgi hafði ég aldrei lent í neinu alvarlegra en smávægilegri líkamsárás. Sú saga er löng og leiðinleg...en ég ætla samt að segja hana!

Á "menningar"-"nótt" fyrir nokkrum árum var ég á vappi um bæinn ásamt nokkrum vinkonum mínum. Fyrir okkur varð hópur unglingsstúlkna sem sökuðu mig um (ekki spyrja) að hafa "gelt á eftir þeim um daginn" og ætluðu að lemja mig með röri sem þær höfðu í fórum sínum. Vinkona mín gekk á milli, en ég hljóp að lögreglubílnum sem stóð á Lækjartorgi. Þar gubbaði ég út úr mér helstu málavöxtum, en svo vildi til að kunningi minn stóð við bílinn. Um leið og ég nefndi nafn vinkonu minnar, rauk hann af stað til að verja hana. Lögreglumennirnir voru aftur á móti ekkert að flýta sér, heldur þurfti ég að endurtaka alla söguna. Þeir rúlluðu loks af stað þessa tuttugu metra fyrir hornið. Þá var vinkona mín þegar meidd, en strákaulinn sem stóð á milli heldur verr farinn, með glæsilegt glóðarauga, en sem betur fer engin alvarleg meiðsli.  

Við þetta atvik spunnust miklar umræður okkar í milli um meinta hjálpsemi lögreglunnar. Rifjaði vinkona mín þá upp sögu sem ég hef síðan fengið staðfesta hjá "fórnarlambinu".

Þegar þessi vinkona mín var fimmtán ára eða svo var hún stödd niðri í bæ ásamt kunningja okkar. Hann er mikill rokkari, með sítt hár, skegg og er yfirleitt klæddur svörtum leðurfrakka. Einhverjir piltar voru ekki sáttir við þetta lútt, og ákváðu því að gefa honum makeover með hnefum. Þegar hann staulaðist frá þeim að lögreglubílnum (hér erum við að tala um nánast sömu vegalengd og í fyrri sögunni, þar sem þessi árás átti sér einnig stað í Austurstræti og bíllinn stóð sem fyrr á Lækjartorgi) og sagði þeim hvað hefði gerst, og benti auk þess að piltunum, sem stóðu pollrólegir hinum megin við hornið fékk hann skjót viðbrögð. Löggimann sagðist -um leið- ekkert geta gert, því vinur minn væri ekki með áverkavottorð! Vinur minn ítrekaði að þetta hefði gerst fyrir nokkrum mínútum, árásarmennirnir væru enn á sínum stað og þeir gætu greinilega séð áverkana. "Nei, ekkert hægt að gera nema þú komir með áverkavottorð." Þarna hefðu sumir gefist upp, en kunningi minn tók þess í stað leigubíl beint upp á slysó og fékk vottorðið, rölti sig inn á lögreglustöð daginn eftir og kærði. Sagan endar hins vegar ekki þar. Sex mánuðum seinna fær vinkona mín upphringingu frá lögreglunni. Hún er spurð hvort hún hafi orðið vitni að árás, hún játar því og fær á móti þessa æðislegu setningu: Geturðu lýst þeim? Hún verður hálf hvumsa, bendir þeim á tímann sem er liðinn, viðbrögð lögreglunnar þetta kvöld og á móti kemur: Varstu ölvuð? Þar lýkur sögunni eftir því sem ég best veit.

Annar kunningi minn fékk heimsókn frá kollega sínum um daginn. Sá síðarnefndi hótaði kunningja mínum (köllum hann bara A) lífláti og barsmíðum ef hann pakkaði ekki öllu sínu saman og hypjaði sig af landi brott. Ástæðan var sú að þriðji aðilinn hafði borið í kollegann sögur um hann sem A hafði sagt honum. Meginefni sagnanna var meint geðveila kollegans. Kolleginn ákvað að besta leiðin til að sanna geðheilsu sína væri að hóta A. Skemmtileg lógík það. Hættu að segja að ég sé geðveikur, annars drep ég þig. A hringdi í lögregluna um leið og kolleginn var farinn, en eitthvað tóku þeir víst fálega í þetta. Skömmu síðar ákvað hann að hringja og athuga hvort þetta hefði verið skráð. Hann hringdi í sama númer (það er þriggja stafa og byrjar á 112) en þá brá svo við að enginn svaraði. Já, þið lásuð rétt; það hringdi út hjá 112! Hann gafst ekki upp, en hringdi aftur, og var þá svarað. Honum var gefið samband við lögreglustöðina...en þar var ekki svarað! Finnst ykkur þið ekki vera örugg? Hvað ef kolleginn hefði verið kominn til að standa við hótanirnar, og neyðarlínan ekki tiltæk?

Loksins er komið að minni sögu. Hún er svo sem ekki merkileg, ég var ekki lamin og mér var ekki nauðgað. Ég fór sumsé á djammið, var búin að drekka nokkuð mikið og var farin að hugsa mér til hreyfings. Ég var að tala við strák, sagði honum að ég ætlaði heim, og hann sagðist sjálfur vera á leið heim. Ættum við ekki að splitta bíl? Ég tók undir það, enda ódýrara fyrir tvo að taka bíl en einn. Hann veiddi leigara og hann gaf honum upp sitt heimilisfang. Ég beið með að gefa upp mitt, því ég vildi ekki að strákurinn vissi það. Bílstjórinn ók að fyrri áfangastað í Þingholtunum, og þar byrjuðu vandræðin. Strákurinn reyndi að fá mig inn með sér. Leigubístjórinn neitaði að keyra mig lengra og sagði mér að "drullast út úr bílnum". Ég neitaði, sagðist ætla heim til mín, og þegar bílstjórinn fór að kalla mig öllum illum nöfnum bað ég hann um númer bílsins til að kvarta yfir honum. Þá færðist hann allur í aukana og sagði mér að "drulla mér út úr fokking bílnum" annars hlyti ég verra af. Þegar hér er komið við sögu var ég orðin hálfhrædd við þá báða, bílstjórann sem jós mig fúkyrðum og piltinn sem var farinn að taka undir með honum og reyna að draga mig með  valdi út úr bílnum. Ég stökk hinum megin út úr bílnum og hljóp í burtu hágrátandi og í sjokki. Á hlaupunum hringdi ég í 112. Ekki tók betra við þar. Ég reyndi að stama upp úr mér málavöxtum inn á milli ekkasoganna, en aðilinn sem varð fyrir svörum sagði mér að "hringja þegar eitthvað gerðist í alvörunni". Síðan skellti hann á. Ég ráfaði aftur niður í miðbæ, og var svo heppin að rekast á kunningjakonu mína sem gat reddað mér fari heim, og hélt utan um mig á leiðinni.

 

Þegar ég segi þessar sögur býst ég alltaf - svona innst inni -  við því að fólk trúi mér ekki. Annað hefur komið á daginn. Flestir virðast þekkja sögur af afskiptaleysi lögreglunnar, og jafnvel verri sögur en þessar. Sögur þar sem það gerir illt verra að tala við lögregluna. Þessi tvö síðastnefndu atvik eru þó líklega þau fyrstu sem ég heyri af afskiptaleysi Neyðarlínunnar. 

   

Jæja já?

"Þar kemur fram að eftir áratuga rannsóknir sé ljóst að óskírð börn, sem deyja, lendi ekki í forgarði vítis eins og til þessa hefur verið haldið fram."

 Rannsóknir? Hvernig þá? Báru þeir  lista yfir óskírð börn saman við íbúa himnaríkis? Fóru þeir í skoðunarferð um Limbó og leituðu að óskírðum krökkum? Hvernig í fjandskotanum komust þeir að þessu?

 Ætli "rannsóknir" eigi við skjöl? Renndu þeir kirkjuplöggum í gegnum skanna sem mælir magn guðlegs innblásturs?

 

Mín kenning er að þeir hafi bara skellt sér í andaglas og spurt sjálfir. 

Óskírð börn ekki lengur í forgarði vítis

Strætó sökkar...

...en sjálfstæðismenn sökka meira.

 Á Akureyri hefur gefist vel að hafa frítt í strætó. Hjá reykvískum strætisvagnaráðherrum virðist svarið við minnkandi notkun á vögnunum vera að hækka gjöld og skerða þjónustu. Þetta hreinlega meikar ekkert fokking sens. Um Strætó B(ull)S(hit) gilda alveg sömu reglur og önnur fyrirtæki á "frjálsum" markaði. Ef ég ræki fyrirtæki og viðskiptin minnkuðu, þyrfti ég að vera nokkuð slæmur forstjóri til að halda að ég gæti bjargað rekstrinum með því að hækka verð um 50% og hafa bara opið á mánudögum á milli átta og níu fyrir hádegi. Ef stærstur hluti viðskiptavina minna væri láglaunafólk, námsmenn og öryrkjar væri þessi stefna enn heimskulegri.

Þetta virðist vera stefna Strætó BS í dag. Vinkona mín tók sig til fyrir nokkru síðan og reiknaði það út að það væri í raun ódýrara að reka bíl en taka strætó. Reyndar hef ég ekki séð þessa útreikninga, svo ég hef bara hennar orð fyrir niðurstöðunni. Miðað við stefnuna undanfarið kæmi mér ekkert á óvart að þetta reyndist rétt.

Deilt um fyrirhugaðar breytingar á leiðakerfi Strætó bs.

Interrail

Jæja, þá er ungfrú Noogies hætt við, svo ég fer ein. Það þýðir auðvitað meiri útgjöld í mat og slíkt, en ég skal fara, fjandinn hafi það!

Þetta útheimtir algjöra endursipulagningu, og fer ég í það á næstu dögum. Só far hef ég ákveðið að halda inni þessari einu nótt í Hamborg, enda komin með gistingu, courtesy of CS. Eftir það...hver veit. Topplistinn er svohljóðandi (ekki í neinni sérstakri röð):

Amsterdam

Helfarartúrinn

Serbía

Róm

Istanbúl

Marokkó

 

Annað er ekki algjört möst, en væri skemmtilegt að sjá. Inn í þetta kemur svo að Interrail-passar eru ódýrari í Póllandi, svo það er jafnvel hugmynd að taka þumalinn austur eftir, og hefja railið þar.

Annars hef ég ekki hugmynd. 

Fæðist-vinnur-deyrð

Er þetta lífið?

Frá því við erum börn er okkur sagt að ekkert fáist án vinnu. Bróðir minn (f. 1962) þreytist seint á að segja mér að hann hafi unnið nánast samfleytt síðan hann var ellefu ára, móðir mín (f. 1944) var gift kona átján ára, með barn þar að auki, en vann samt.

Síðan þau voru ung hefur margt breyst, en samt vinnum við eins og skepnur. Það eina sem breytist er gulrótin, hvatningin. Í þeirra tíð var hvatinn sá að lifa af. Að vinna var að lifa, að eiga fyrir salti í grautinn fyrir fjölskylduna. Í dag vinnum við fyrir öðru. Við vinnum ekki til að eiga fyrir brauði og sméri, heldur fyrir jeppum, til að geta greitt lánin, til að geta komist til útlanda, til að halda í við þensluna. Ef þú tekur ekki þátt í kapphlaupinu, hlýtur eitthvað að vera að. Áttu ekki bíl? Af hverju? Ætlarðu ekki að fara að leigja? Kaupa? Af hverju ekki? Taktu bara lán! Þú setur þetta bara á Visa. Ertu ekki með nóg á þessu korti? Notaðu bara hitt.

Ég er föst í þessu skuldafeni, 22 ára. Ég skulda skattinum (vegna þess að skattkortið mitt var ofnýtt - en það er efni í annan reiðilestur), ég skulda bankanum, ég skulda Mastercard, ég skulda foreldrum vinkonu minnar, ég skulda mömmu. Allt í allt skulda ég eina til tvær milljónir. "Þetta er ekki há upphæð" sögðu þau hjá Ráðgjafarstofu um fjármál heimilanna þegar ég heimsótti þau. "Taktu bara lán og dreifðu því á lengri tíma"

Ekkert mál, nema auðvitað að maður skuldi eina til tvær milljónir. Þá er ekki hægt að fá lán án ábyrgðarmanns. Bankarnir ráðleggja fólki að gerast ekki ábyrgðarmenn hjá öðrum. Þeir heimta ábyrgðarmenn á lán. Catch-22.

Skuldir fyrnast á fjórum árum. Ef mamma væri ekki ábyrgðarmaður á lánum hjá mér, myndi ég einfaldlega sleppa því að borga, leyfa skuldinni að fyrnast, og byrja með hreint borð.

"En það er svo...óheiðarlegt!"

"Maður Á að borga skuldirnar!"

"Þú verður á svörtum lista alla ævi og getur aldrei eignast neitt!"

Er það? Er það sumsé ekki óheiðarlegt, eða jafnvel siðlaust, að heimta 20% vexti af lánum? Hvað með að neita að hækka yfirdrátt um 5000 krónur, en bjóða viðkomandi síðan kreditkort með enn hærri gjöldum seinna um daginn? Hvað með fyrirtæki sem gefa útrunnar vörur til góðgerðastarfsemi? Myglað brauð og súra mjólk?

Nú er ég ekki að reyna að réttlæta það að ég borgi ekki, enda samþykkti ég þessi kjör í upphafi. Á þeim tíma hafði ég ekkert val, enda þurfti ég pening. Ég varð að eiga fyrir mat. Og fartölvu, myndavél, iPod og bjór. Og utanlandsferð.

Ég kom mér í þetta sjálf.

Í sumar er ég að fara til meginlandsins. Svona ferðir eru dýrar, flugmiði fram og til baka kostar tuttugu þúsund í það minnsta, Interrail miði kostar um 40.000. Miði á Hróarskeldu kostar rétt um 20.000 krónur. Síðan bætist við uppihald, tóbak og fleira. Fólki er ráðlagt að taka með sér u.þ.b. 300.000 í það minnsta.

Ég er búin að kaupa flugmiða til Danmerkur, hann kostaði 20.000. Um næstu mánaðamót kaupi ég Hróarskeldumiðann, þar fara önnur 20.000. Fyrsta júní kaupi ég gjaldeyri, eins mikinn og ég mögulega get. 29. júní flýg ég út, gisti eins nótt hjá vandamönnum vinkonu minnar, gisti síðan í tjaldi í tíu daga - gjald fyrir það er innifalið í Hróarskeldumiðanum. Eftir það er förinni heitið til Hamborgar í eina nótt. Þar erum við með gistingu hjá bláókunnugri manneskju, en gistinguna fengum við í gegnum www.couchsurfing.com 

Planið er að nýta CS eins og hægt er, og gista á hostelum í neyð. Þannig minnkar kostnaðurinn verulega.

Það segir sig sjálft að það er ódýrara að kaupa mat í stórmörkuðum en á veitingastöðum, og því geri ég ráð fyrir að lifa að mestu á brauði (bæði í föstu og fljótandi formi) og osti í sumar, sem ég geri reyndar hvort eð er, en munurinn er sá að matur er mun ódýrari á meginlandinu en hér.

---

Ég hef áður skrifað um gámaköfun, en nú langar mig að minnast á hústöku (e. squatting).

Í Bretlandi og Hollandi (og sjálfsagt fleiri löndum) eru til lög um rétt hústökufólks. Þessi lög voru sett til að bregðast húsnæðisvandanum sem var farinn úr böndunum, á sama tíma og mikil þensla var í nýbyggingu. Af þessu leiddi að mörg hús stóðu auð mánuðum, jafnvel árum saman. Þá tók unga fólkið við sér. Hví skyldu þess hús standa auð og ónotuð á meðan við höfum ekki efni á að leigja herbergi? Þegar hústökufólkið flutti inn brugðust eigendurnir ókvæða við. "Þetta er okkar eign, og við viljum frekar halda henni auðri en að leyfa fólki að búa þar án endurgjalds!"

Ríkisstjórnir settu því lög (og nokkuð góð lög - svona miðað við ríkisstjórnir almennt) sem kváðu á um að hústökufólkið mætti nýta húsnæðið með þeim skilyrðum að á eignunum yrði ekki unnið tjón, hústökufólkið greiddi fyrir rafmagn og hita ef því skipti, og fengju uppsagnarfrest eins og almennir leigjendur. Hústökufólkið tók þessu fagnandi, en margir eigendur reyndu alt sem í þeirra valdi stóð til að komast framhjá lögunum, m.a. með því að halda því fram að skemmdir hefðu verið unnar, eða jafnvel að húsið hefði alls ekki verið autt.

Samkvæmt lögunum mátti hústökufólk leggja undir sig hús sem hafði staðið autt í ákveðinn tíma, en ekki brjótast inn, svo það varð að líta þannig út að dyrnar hefðu einfaldlega fokið upp. Eftir að þeir voru komnir inn þurfti að skipta um lás, og eftir það var ólöglegt fyrir eigendurna að fara inn án leyfis. Hústökufólkið sendi sjálfu sér póst, svo það gat "sannað" að það byggi þarna, greiddi rafmagnsreikning í eigin nafni, o.s.frv. Ef húseigendur ákváðu að selja eða nýta húsnæðið, þurftu þeir að láta hústökufólkið vita með mánaðar fyrirvara.

Í kringum þetta spruttu upp kommúnur á mörgum stöðum, enda húsnæðið í misgóðu ástandi, og sumsstaðar var kannske ekki nema ein íbúð með rennandi vatni eða eldunaraðstöðu, og var hún þá samnýtt.

Auðvitað fylgdu þessu vandamál, enda margir sem lent höfðu á götunni vegna fíknar eða geðsjúkdóma í hópnum. Vandinn var hinsvegar minni en sá sem fylgdi gamla kerfinu, þar sem fíklarnir sváfu á stigagöngum, í undirgöngum o.fl. án öryggis, og voru þyrnir í augum íbúa og lögreglu.

Íslendingar kannast flestir við Kristjaníu, en sú félagslega tilraun -sem brátt líður undir lok verði ekkert að gert- hófst einmitt sem samfélag hústökufólks. Hérlendis tengjum við orðið "hústökufólk" helst við hópa fíkla sem leggja undir sig rottuholur í miðbæ Reykjavíkur, enda kerfið hér þannig að eingöngu þeir sem nú þegar eru utan almenns samfélags á einn eða annan hátt sem geta leyft sér slíkt.

---

Undanfarið hafa þessi hústökusamfélög tekið vaxtarkipp að nýju, sem fylgir eðlilega þenslunni í samfélaginu. Nú bregður hinsvegar svo við að flest hústökufólkið er ekki fátækir betlarar, heldur hugsjónafólk (oftast frekar and-kapítalískt, eins og gefur að skilja) sem vill með þessu mótmæla neyslufirringunni. Þetta fólk stundar margt vinnu við lítil fyrirtæki - eða rekur eitt slíkt sjálft, rótar í gámum, skiptir við svokallaðar free-shops eða "fríbúðir" og skiptimarkaði og endurvinnur sorp. Sumir kjósa að lifa algjörlega án peninga, og treysta eingöngu á vöru- og vinnuskipti til að eiga í sig og á. Innan sumra samfélaganna eru skipulagðar vinnuferðir á uppskerutímanum, þar sem íbúar vinna í törnum í skiptum fyrir hluta uppskerunnar.

Að vissu leyti heillar þessi lífsmáti mig, og sjálfsagt hægt að lifa góðu lífi án þess að vera nokkru sinni með svo mikið sem hundraðkall á milli handanna.

 

Svo lengi sem ég fæ að halda tölvunni minni, iPodinum og gemsanum.

 

 

 

 

 

Ég ætla að fá fimm, takk.

Í auglýsingu frá Iceland Express - því ágæta fyrirtæki - á baksíðu Fréttablaðsins kemur fram að sala á fargjöldum fyrir næsta vetur sé að hefjast. Ég er að hugsa um að fá mér eitt fargjald. Þau eru frá 8.000 krónum, en mig langar dálítið í eitt tuttuguþúsund króna fargjald. Það er nefnilega meira. Annars held ég að fólkið sem greiddi fargjöldin upphaflega verði ekkert voðalega hresst með að fyrirtækið selji þau öðrum. Kannske hélt fólk að þessi fargjöld færu í að greiða kostnaðinn við ferðina, borga flugfreyjum og svona.

Er ekki málið að reyna að finna tilboð? Tveir fyrir einn eða eitthvað svoleiðis? Það er auðvitað ekkert vit fyrir þá að selja fargjöldin á kostnaðarverði, hvað þá dýrar. Ekki fer ég að borga fimmtán þúsund fyrir áttaþúsund króna fargjald. Það segir sig sjálft.

 

Kúadella

"Í vorkönnuninni sögðust 63% myndu velja íslenskan ost ef þeir gætu valið á milli innlends og erlends þar sem gæðin væru þau sömu"

En var ekki spurt um verðmuninn? Einu sinni keypti ég mér ágætis brie í Danmörku. Það var úr hinni annars ólystaukandi Euroshopperlínu, og var því mun ódýrara en aðrar gerlumþaktar mjólkurkökur í sömu verslun. Osturinn var fremur bragðmildur, þéttur en ekki harður, og eltist nokkuð vel.

Eftir að ég kom aftur til Íslands rakst ég fyrir tilviljun á sama ost í íslenskri lágverðsverzlun (orðskrípið lágvöruverzlun mun ég aldrei taka mér í munn) en auðvitað á mun hærra verði. Ég beit þó á jaxlinn, enda minnug gæðanna. Osturinn var ekki lakari í þetta skipti, en þegar ég gerði mér stuttu seinna sérstaka ferð til að birgja mig upp af honum, var hann hvergi sjáanlegur.

Þarna hafa íslenskir neytendur auðvitað ekki séð neina ástæðu til að kaupa ostinn, enda ódýrari ostur frá þekktara merki við hliðina.

Þetta var fyrir hinar mistæku lagabreytingar, svo enn þurfti að greiða háan virðisaukaskatt af öllu, auk hinna indælu verndartolla.

Ætli osturinn hefði selst betur hefði hann verið á sambærilegu verði og í Danmörku? Þar kostaði hann í kringum 20 danskar krónur (u.þ.b. 200 krónur miðað við þáverandi gengi), ef minnið svíkur mig ekki. Hér kostaði hann - í lágverðsverzlun - í kringum 400 krónur.

 

Langflestir vilja íslensku mjólkina

Reykingabann

Nú er fólk að röfla yfir reykingabann um borð í skipum. Það sem virðist gleymast er að á togurum gilda önnur lög. Um borð í togara þurfa menn að lifa í sæmilegri sátt í lengri tíma. Því þurfa menn að semja eigin lög, þar sem enginn er um borð til að fylgjast með því að lögum sé framfylgt (nema ég hafi misst af stórkostlegum lagabreytingum undanfarið - kannske er lögreglumaður um borð á hverri smádollu þessa dagana) og þar með enginn til að refsa fyrir lögbrot.

Það er staðreynd að þegar fólk neyðist til að búa saman í litlu plássi í lengri tíma, verður það að komast að samkomulagi um stærri atriðin, þó minni atriðin geti enn verið efni í rifrildi.

Stóru atriðin eru (og hér á ég augljóslega einnig við aðrar aðstæður en um borð í togurum):

Svefn (Það getur leitt til alvarlegs ágreinings ef þú sefur til hádegis og þarft þögn til að sofna en herbergisfélaginn sofnar við dúndrandi teknó og  vaknar klukkan sex um morguninn til að spæla sér egg, steikja beikon og skokka á staðnum við tónlist Rods Stewart)

Matarvenjur (Ef þú getur ekki lifað án blóðgrar nautasteikar tvisvar í viku, elskar kæsta skötu og getur ekki borðað nema þú sitjir fyrir framan sjónvarpið er líklegt að einhver smávægileg vandamál komi upp)

 Skapferli (Aktífa týpan gæti orðið pirruð á herbergisfélaganum sem liggur í leti allan daginn)

Og nottla allt hitt.

Sömu reglur gilda um reykingar um borð í skipum og á öðrum vinnustöðum